Στο μυαλό του Duke TravEllington

(...κατά το γνωστό φιλμ "Στο μυαλό του John Malkovitch")
ή αλλιώς
Μια "τραβηγμένη" προσπάθεια για την επιστημολογική ερμηνεία της καψούρας



Για τον φυσιολογικό άνθρωπο το ξεκίνημα μιας μέρας σηματοδοτεί μια αλλαγή. Όλοι λένε "μια νέα μέρα ξεκινά" και περιμένουν ότι αυτή η νέα μέρα, κάτι διαφορετικό θα φέρει, μια εξέλιξη σε σχέση με την ή τις προηγούμενες.

Για Εκείνον αυτός ο αέναος, απαράλλαχτος και αδιατάραχτος κύκλος του Σύμπαντος - η έγερση-ημέρα και η απόσυρση-νύχτα - ήταν ακριβώς αυτό. Αέναη, απαράλλαχτη και αδιατάραχτη επαναληψιμότητα. Επανάληψη....

Η κάθε νέα μέρα ήταν το ίδιο βάσανο αναμονής, απέλπιδης και ανέλπιδης. Οι ίδιες πολλές ώρες του εικοσιτετραώρου με την αίσθηση - μόνο - Εκείνης, με την απουσία Εκείνης. Ό,τι κι αν έκανε - και επιχειρούσε να κάνει πολλά για να ξεχνιέται - και σκεφτόταν δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά προφάσεις για μία και μόνο αμαρτία : Για να μην παραδεχτεί, ματαίως βέβαια, ότι ένα μικρό, σγουρό κεφαλάκι, σαν τρυφερό σκανταλιάρικο μωρό, μια υπαρξούλα σα διαβολάκι παραμόνευε εκεί πίσω σε μια μικρή σκοτεινή ακρούλα του λαβυρίνθου των εγκεφαλικών του νευρώνων και "επιτηρούσε" κάθε σύναψη που επρόκειτο να δημιουργηθεί. Και λίγο πριν αυτό γίνει, πετιόταν με αστραπιαία ταχύτητα ακριβώς στη συμβολή των εμπλεκόμενων νευρώνων, τσουπ ! και στρογγυλοκάθιζε αυτή την αξιολάτρευτη, λευκή και παλλόμενη από ορμητικότητα μαζούλα της ύπαρξής της. Η σύναψη γινόταν βέβαια. Με άλλα λόγια, Εκείνος κατάφερνε - αν και με αγώνα - να εργάζεται - έπρεπε άλλωστε -, έκανε σκέψεις, μιλούσε, έκανε σχέδια, παρασυρόταν από στιγμές, μεθοκοπούσε, έπαιζε το μουσικό του όργανο - σ' αυτό ξεσπούσε επίσης κατά διαστήματα, ήταν κρουστό άλλωστε, το χτυπούσε -, άκουγε, έκρινε, ονειροπολούσε - συνέβαινε πολλές φορές μέσα στην ημέρα ... Όμως, όλες οι διεργασίες γίνονταν μ' εκείνο το μικρό, γλυκό Εωσφοράκι - που δεν ήταν μαύρο κόκκινο αλλά λευκό και λαχταριστό σαν αίσθηση - να έχει αποθέσει το βάρος του στο εκάστοτε σημείο σύναψης. Την κάθε τέτοια μικρή ηλεκτρική εκκένωση την κουκούλωνε όπως θα έκανε κάποιος ρίχνοντας σακκιά τσιμέντο πάνω από έναν εκρηκτικό μηχανισμό που επρόκειτο να εκραγεί... Δεν την άφηνε να σκάσει, να "εκτονωθεί", την φίμωνε και σ' Εκείνον έφτανε μόνο ένας υπόκωφος, βαθύς και απόκοσμος κρότος... σα να έσκασε κάπου μακριά στο Σύμπαν...

Εκείνος βέβαια, δεν μπορούσε να βάλει μέσα στον εγκέφαλό του το δάχτυλό του και ν' αφαιρέσει αυτό το άτακτο και κινητικότατο Πλασματάκι, την "παρείσακτη". Ακόμη όμως και να το κατάφερνε, δεν θα προλάβαινε τις αστραπιαίες κινήσεις Της. Το μικρό αυτό Πλασματάκι ήταν ταχύτατο και - τώρα που το σκεφτόταν - μάλλον είχε καταφέρει πια να γνωρίζει, σε αμελητέο χρόνο πριν, πού θα έσκαγε μια νέα εκκένωση στον εγκέφαλό του κι έτσι προλάβαινε και στρογγυλοκαθόταν εκεί. Τώρα λοιπόν καταλάβαινε κι Εκείνος γιατί εδώ και λίγο καιρό είχε αρχίσει να επιθυμεί το να μπορέσει να κοιμηθεί, να ναρκωθεί κυριολεκτικά για μέρες ή και εβδομάδες ακόμη. Ασταμάτητα, χωρίς ξύπνημα. Να νεκρωθεί ο εγκέφαλός του μήπως και το Πλασματάκι βαρεθεί την απραξία - την απουσία ηλεκτρικών εκκενώσεων - και αποφασίσει να αποσυρθεί, ν' αποβληθεί με κάποιο τρόπο από το κρανίο του. Εκείνος ήξερε βέβαια ότι σε μια συμβατική καθημερινότητα κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει... Αλλά και πάλι, αν γινόταν, όνειρα δεν θα έβλεπε; Και μήπως και τότε το Πλασματάκι δεν θα πεταγόταν τσουπ ! κάθε τόσο μέσα στα όνειρά Του; Θα έβρισκε τρόπο Αυτό... Εκείνη...

Μήπως και το ότι Εκείνος γράφει τώρα αυτά δεν του τα υπαγορεύει Εκείνη; ... με αυτό το μικρό, τρυφερό, σκανταλιάρικο και ορμητικό Πλασματάκι που έχει αφήσει μέσα στον εγκέφαλό Του ;...

... σα να είναι το παιδί Τους, ο καρπός της εξαιρετικά ολιγόχρονης συνύπαρξής Τους...
... που Εκείνος έπρεπε ν' αποφασίσει αν θα "μεγαλώσει" ή αν θα "πετάξει"...
... αν θα οδηγηθεί στην παράνοια ή θα λυτρωθεί....

Τότε Εκείνος κατάλαβε ότι - για τώρα τουλάχιστον - έτσι κι αλλιώς δεν είχε λυτρωμό από αυτή την έμμονη παρουσία στην ύπαρξή Του...Έπρεπε κάτι άλλο να σκεφτεί...


... (πιθανώς) συνεχίζεται...

2 comments:

candyblue said...

ωραιος ουρανος!

:)

DukeTravellington said...

... ναι, όπως η ψυχή μας ... ανταριασμένος