Χαϊκού χαμένο στην καθημερινότητα, κρυμμένο σε μικρές λέξεις

Βιώνουμε
	Ζωές παράλληλες
	Σε συνθήκες ακατάλληλες
	Με ψυχολογίες επάλληλες
	Και εκβάσεις υπάλληλες
Κρατάμε
	(υπο)σχέσεις άνοιας
Ξοδεύουμε
	ανάσες άπνοιας
Εκτελούμε
	κινήσεις παράνοιας
Προφέρουμε
	Λόγια δήθενδιάνοιας
	Παρηγοριές μετάνοιας
	Με γνώμες άγνοιας
	Συμπεράσματα υπόνοιας
Φροντίδες πρόνοιας
Αποστροφές διχόνοιας
Ματιές καταφρόνιας
Σκέψης υποχθόνιας
	Παρτίδες στημένες
	Πατρίδες πατημένες
	Πωλητικές ξε-πουλημένες  | |  ο ι
	Υπάρξεις στυμμένες
Μίσος
	Χρώμα
Ίσως
	Φύλο
Τοίχος
	Θρησκεία
Χτύπος
	Πολιτεία
	Αδιαλλαξία
	Αδικία
	Υποψία
	Ανομία
	Αναρχία
	Απραξία
... Το Τέλος ξαναγράφεται	από την Αρχή ...

... κι αυτός ο Βολεμένος ...

... ποιος "βολεμένος" (θα τον ονομάζουμε "Β" στο εξής) μέσα σε μια πολυετή και "πολυκαιρισμένη" καθημερινότητα - όπως κι αν είναι αυτή στημένη, με ψευδαισθήσεις, με μαύρες αλήθειες, με λευκά ψέμματα - εννοεί πως πραγματικά νοιάζεται γι' αυτόν που στιγμιαία τον ξυπνάει απ' αυτό τον λήθαργο και του ξυπνάει έναν τυχοδιωκτισμό που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κρατήσει λίγο... γιατί όλους μας ελκύει το "διαφορετικό" από μας αλλά από αυτό το σημείο μέχρι του να το "ακολουθήσουμε" απέχουμε πολύ... μόνο αν η "διαφορετικότητα" - της οποίας αναπόσπαστο στοιχείο είναι σίγουρα η μοναχικότητα και η μοναδικότητα - είναι γνώρισμα της ζωής μας... είναι τρόπος ζωής, είναι η ίδια μας η ζωή... η διαφορετικότητα θέλει και εμπεριέχει τον ηρωισμό του ν' αψηφάς την πεπατημένη, τα εδραιωμένα...

... ποιος τέτοιος "βολεμένος" λοιπόν θ' ασχοληθεί με τον "μοναχικό" (είναι ο γνωστός "Μ" στο εξής), τον ελεύθερο σκοπευτή της ζωής ο οποίος βέβαια τίποτε να χάσει δεν έχει γιατί τίποτε εδραιωμένο δεν υπάρχει στη ζωή του... έτσι την "οργάνωσε" για να είναι πάντα ελεύθερος, πάντα διαθέσιμος - κατάρα για κάποιους άλλους... οι εναλλαγές τον τρέφουν, η στασιμότητα τον απωθεί μέχρι αηδίας... βαρύτατο βέβαια το τίμημα που πληρώνει και που είναι όλες εκείνες οι "απολαβές" του "Β" ... από τη σταθερότητα κι επαναληψιμότητα ο "Β" αντλεί μονίμως αγάπη, αναγνώριση, παρηγοριά, μικρές καθημερινές χαρές, ακόμη και συγχώρεση... κάτι πληρώνει κι αυτός βέβαια στον κρουπιέρη της Ζωής, το ελάχιστο "ποντάρισμα" είναι υποχρεωτικό για κάθε παίκτη αυτού του τζογαδόρικου "τραπεζιού"... καταθέτει μάρκες ελευθερίας κινήσεων κι ελεύθερων επιλογών...

ο "Β" δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει "Μ" όταν εσύ τον χρειαστείς... θα το κάνει μόνο όταν του το επιτρέψουν οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητά του... και θα τις αιτιαθεί κιόλας όταν δεν θα μπορεί να σε κοιτάξει εγκαίρως "μα δεν μπορούσα να μιλήσω, ήταν κι οι άλλοι μπροστά", "δεν μπορώ σήμερα, δεν τά 'χουμε πει; αύριο δεν συναντιόμαστε;"... το χειρότερο δε είναι ότι θα αυτοαποδειχθεί και αυτοαποκαλεστεί και ήρωας γιατί, ενώ "είχε τα δικά" του, σου αφιέρωσε και χρόνο αγαπήτέ μου "Μ" - εντάξει όποτε μπόρεσε και όσο "περίσσευμα" είχε... πώς να το κάνουμε; προτεραιότητα ΔΕΝ είσαι ! μην ζητάς περισσότερα από τα περισσεύματά του, δεν μπορεί να δώσει περισσότερα αν δεν είναι διατεθειμένος να παραμερίσει τα εδραιωμένα... τον "Β" τον μοιράζεσαι, πάρ' το χαμπάρι... δεν έχεις αποκλειστικότητα και ΜΗΝ την απαιτείς ! αν είσαι τυχερός και τον ξεμυαλίσεις αρκούντως (δεν ξέρω τι περιλαμβάνει αυτό), τότε ναι, μπορεί να ποντάρεις σε κάτι περισσότερο - έως το να τα παρατήσει όλα για πάρτη σου !!

ο "Β" θα σε χρησιμοποιήσει αγαπητέ μου "Μ" για να δραπετεύει από την βαρετή και καλορυθμισμένη καθημερινότητά του... μην του ζητήσεις και πολλά πολλά γιατί θα σε "σουτάρει" με την αιτιολογία ότι δεν τον καταλαβαίνεις, αυτόν που προσπαθεί να διατηρεί τις ισορροπίες, να μη δημιουργήσει δυσαρέσκειες αλλά να έχει κι εσένα ευχαριστημένο/η... άλλωστε ποιος ο λόγος ν' ασχοληθεί με τα "προβλήματα" και τις έννοιες ενός ακόμη ανθρώπου που επιχειρεί να μπει στη ζωή του τη στιγμή που ήδη έχει τα "δικά του"... γιατί το μόνο που θέλει ένας οποιοσδήποτε - πες τον "τελματωμένο" έστω, εσύ "Μ" μοναχικέ μου καβαλάρη - μέσα σε μια πολυετή καθημερινότητα άνθρωπος είναι να ξεσκάει, να ξεχνιέται από τις σκοτούρες της καθημερινότητάς του, όχι να φορτώνεται κι άλλες...

... μοναχικέ μου λύκε "Μ", εσύ θα είσαι ο Διασκεδαστής του... μην πιστέψεις ποτέ ότι θα γίνεις προτεραιότητά του...

ο Μοναχικός εκείνος ...

... αυτός είναι ελεύθερος, δεν έχει δεχτεί οποιουδήποτε είδους δέσμευση στη ζωή Του - εκτός αν προέρχεται από επιλογή Του...

είναι ο μοναχικός ελεύθερος σκοπευτής, ο ξένοιαστος καβαλλαρης, ο ασυμβίβαστος με τα της "κοινωνικής" ζωής...

μόνη Υπέρτατη Δύναμη στην ύπαρξή Του παραδέχεται τη Βούληση του Σύμπαντος, το Χάος των Πιθανοτήτων να συμβεί ή να μη συμβεί κάτι...

θέλει να είναι ο Παρατηρητής αυτών όπως ο Παρατηρητής που έθετε ο Αϊνστάιν, ο Χάιζενμπεργκ στις θεωρίες τους...

θέλει ν' αντικρύζει κατάματα τον Ήλιο καθώς βουτάει στον ορίζοντα και τίποτα να μην μπαίνει ανάμεσά τους, τίποτα να μη διακόπτει την πορεία προς τα μάτια Του των ιδιαίτερα εκτυφλωτικών ακτίνων του Ήλιου κατά τα τελευταία αυτά λεπτά της "ζωής" του μέσα στην Ημέρα... το πολύ πολύ μόνο ένας φωτογραφικός φακός να παρεμβάλλεται...

... κι Εκείνος ακουμπισμένος σε κάποιο πεζούλι να σκέφτεται και ν' αναμετράται με τις Διαστάσεις του Αχανούς και εν μέρει να οικτίρει τους "βολεμένους" που φτιάχνουν έναν Μικρόκοσμο - μια απειροελάχιστοι κουκίδα επιρροής τους - και σαν μικροί Δημιουργοί ξιππασμένα τον διευθύνουν και τον "ρυθμίζουν"...

... γιατί δεν μπορούν ν' αναμετρηθούν με το Αχανές που τους περιβάλλει - όπως Αυτός...

κι έτσι επαίρονται για την καλορυθμισμένη καθημερινότητα που έχουν δημιουργήσει, που δεν ξεφεύγει πόντο και χτύπο από τα μικρο-προκαθορισμένα...

και δημιουργούνται πλέγματα υποχρεώσεων, συμβάσεων, συμβιβασμών, στειρώσεις και αποστειρώσεις, μαύρες αλήθειες και λευκά ψέμματα, εκτο-πλάσματα και τέρατα, απόγονοί τους κι αυτά δέσμια του συνεκτικού διδιάστατου αυτού του Μικρόκοσμου του "βολεμένου", ο οποίος όλα τα βολεύει και τα τακτοποιεί αλλά του διαφεύγει κάτι σημαντικό...

... τους στερεί την ίδια τη ΖΩΗ ...

Οι παράλληλες ζωές ενός "Β" κι ενός "Μ"

...τον έπιασε πάλι να Της γράψει...

είχε υποσχεθεί στον εαυτό του (και κρυφά σ' Εκείνη) ότι τις μέρες που δεν θα Την έβλεπε θα κατάφερνε να μην κάνει κακές σκέψεις...

...αλλά μάταια μάτια μου...

σαν πρεζόνι έχει καταντήσει... όταν έρχεται η ώρα για τη "δόση" Του (την παρουσία Της στη ζωή Του) γίνεται δυνατός και σκέφτεται ότι εκείνες τις μέρες της απουσίας Της θα τις αντιμετωπίσει μια χαρά....

θα σκέφτεται Αυτήν και όσα κάνουν παρείτσα με αγάπη και γλυκύτητα...

γιατί τέτοια είναι η ζωή Τους το λιγοστό διάστημα μέσα σε κάθε βδομάδα που συν-βρίσκονται : έρωτας, υψηλά συναισθήματα, δημιουργική σκέψη και ζεστή αγάπη... αυτό το τελευταίο ειδικά... ζεστή, λαχταριστή, φουσκωτή σαν μόλις βγαλμένη από τον φούρνο της γειτονιάς - Αγάπη που η μαγιά που την διογκώνει είναι ο Έρωτας...

... διογκωτικές ύλες που λένε και τα φακελάκια - αλλά φυσικές...

αλλοίμονο όμως, τις Ημέρες της Ερημιάς... σαν τον μοναχικό Λύκο μέσα στην χιονισμένη Στέππα... με το αγριεμένο, διαπεραστικό, ψυχρό μάτι του παγερού γαλάζιου των πολικών χάσκυ...

το πρεζόνι που του λείπει η δόση του και ψάχνει με κάθε τρόπο να την αποκτήσει ξυπνάει άγρια μέσα Του...

Του γυρίζει το μάτι και θέλει όλα γύρω Του να τα σπάσει...

νιώθει οργή να ξεχειλίζει από μέσα Του γι' αυτή την άδικη κατά-δική Του καταδίκη...

γιατί οι μέρες του της απουσίας Tης τον κάνουν να βλέπει ακόμη και τον ελάχιστο καιρό μαζί Της όχι σαν το φωτεινό μεσοδιάστημα ανάμεσα στις μέρες της σκοτεινιάς αλλά σαν διάστημα "επίσκεπτηρίου" μέσα σ' αυτή την καταδίκη που ο ίδιος έστησε στον εαυτό του...

σαν επισκεπτήριο μέσα σε φυλακή βλέπει τις λίγες ώρες που θα περάσει μαζί Της...

κι Εκείνη - η Σοφή της Ζωής και η Δυνατή - Τον είχε προτρέψει να σκεφτεί πόσο χειρότερα θα ήταν αν αυτό το επισκεπτήριο ήταν σε τρελλάδικο...

σχεδιάζει τόσα πράγματα να κάνουν παρέα (πιθανώς κι Εκείνη) αλλά ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει, πρέπει να επιλέξουν - ή αυτό ή εκείνο, όλα δεν χωρούν...

κι έτσι πάντα μένει μετέωρο το ανεκπλήρωτο να συνοδεύει την ύπαρξή του τις ημέρες της σκοτεινιάς και να Τον φορτώνει αυτοκαταστραφικότητα...

και το χειρότερο είναι ότι αυτά που δεν "πρόλαβαν" να γίνουν δεν επιστρέφουν ποτέ στη "λίστα" - παραγράφονται, σαν αδικήματα... με την ίδια μισητή πίκρα που ένα αδίκημα παραγράφεται και δεν πρέπει να επίστρέψει ποτέ στη Μνήμη...

... καταδικασμένα στη Λήθη τα ανεκπλήρωτά τους λοιπόν...

και Του ξυπνάει η παγωμάρα του απόλυτου κενού μέσα Του άδικη και αδικαιολόγητη απαξίωση για ό,τι κάνουν μαζί, για ό,τι δημιουργούν μαζί μέσα στον Χρόνο...

γιατί κρυφά έχουν συμφωνήσει - και μάλλον ούτε οι ίδιοι το ξέρουν - ότι αυτά που θα κάνουν μαζί το Σύμπαν θα τα διαφυλάξει μέσα στον Χρόνο...

ίσως γιατί, όπως πολλοί λέν, το Σύμπαν ξέρει... ξέρει ότι πρέπει να σώσει από την καταστροφική Του διάθεση για διαγραφή τα υπέρτατα που ζουν στη μικρή διάρκεια των συναντήσεών τους...

... και να τα μεταδώσει σαν εμπειρία στους μελλοντικούς απέλπιδες του κόσμου τούτου...

κάτι αντίστοιχο ίσως να εννoούσε κι Εκείνη όταν Του είχε πει ότι έχει επιβάλλει στον εαυτό της να ζει από τις αναμνήσεις για να είναι μονίμως ερωτευμένη...

να γίνει η ιστορία Τους μια ανάμνηση μέσα στον Χρόνο...

μα η ανάμνηση σχετίζεται μ' ένα παρελθόν... πώς είναι δυνατό να ζει κάποιος μια τόσο υπέρτατη (κατά την κοινή Τους παραδοχή) συνύπαρξη στο Παρόν και ταυτόχρονα να "υπάρχει" ως ανάμνηση σε Παρελθόντα Χρόνο ; ...

κάτι περίεργο έχει αυτός ο συλλογισμός...

...και βέβαια έχει! γιατί το Υπέρτατο πρέπει να το ζεις με διάρκεια μέσα στον Χρόνο, με όλο σου το Είναι, χωρίς "κρατήματα" από δεσμεύσεις κοινωνικών συνθηκών και προϋποθέσεων...

να μην το περιορίζεις να περνάει μέσα από χαραμάδες της ψυχής, να μην το εκτρέπεις σα να ήταν ποτάμι εκμεταλλεύσιμο με "αρδευτικά έργα" προς κατευθύνσεις όπου δεν θα κάνει ζημιές...

να το αφήνεις να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του σαν την ακατανίκητη δύναμη που έχει το Νερό που σπάει φράγματα κι εμπόδια φυσικά αλλά και - οιμέ τι πλάνη οικτρή! - ανθρώπινα για να κατακλύσει τα πάντα... να σκεπάσει τα πάντα...

να μην το ξοδεύεις με σύνεση όπως θα έκανες με τις τελευταίες σταγόνες νερού σε φλασκί αδειανό που έχεις μαζί σου στην έρημο - που ξέρεις ότι όταν αυτό τελειώσει, μετρημένες θα είναι και οι μέρες σου στην άνυδρη έκταση... 

η "κατάσταση" του ερωτευμένου δεν συντηρείται από σταγόνες λειψυδρίας αλλά από ορμητικότητα χειμάρρου που εκδηλώνεται όχι όποτε είναι "επιτρεπτό" αλλά οποτεδήποτε, οπουδήποτε...

τον Έρωτα δεν τον "κάνεις οικονομία" για να μη ξοδευτεί... τον βιώνεις και από αυτό το "ξόδεμα" αυτο-συντηρείται...

... αυτός είναι ο δικός Του συλλογισμός...

ο συλλογισμός Εκείνης ομως δυστυχώς διέπεται από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και προϋποθέσεις που έχει επιλέξει ν' ακολουθήσει και να υπακούσει στη ζωή Της...

ο συλλογισμός Της δικαιολογείται μόνο σα μηχανισμός και αίσθημα αυτοσυντήρησης γιατί αλλιώς θα είχε τρελλαθεί...

... αυτός όμως ; ... αυτός είναι ο Μοναχικός εκείνος ...

... κι εκείνη ; ... θα την ονομάσουμε "Β" και είναι αυτή η Βολεμένη ...

Στην Παρατηρήτρια

Της είπε :

".... είσαι μια Παρατηρητριούλα της Ζωής,

αυτό είσαι....

συναισθηματική και οξυδερκής...

γι' αυτό και γρήγορα τους ανθρώπους κατα-λα(μ)βα(ί)νεις...

κι έτσι πραγματικά να τους εκτιμάς μπορείς

αλλά κι εξίσου κατηγορηματικά να τους απορρίπτεις...

η οξυδέρκεια και ο συναισθηματισμός σου - ο πραγματικός όμως -

σε κάνουν ακλόνητα (σχεδόν) αλάνθαστη σ' αυτές σου τις εκτιμήσεις...

σου χαρίζουν τη σιγουριά της ύπαρξής σου

που έτσι δεν έχει και δεν φτιάχνει όρια στη συμπεριφορά σου...

έτσι, μπορείς να γίνεις ξωτικούλα με τσαχπίνικη ματιά

μπορείς να γίνεις "μπέμπα" με διαβολική κορμοστασιά

μπορείς να γίνεις Θηλυκό με τσαμπουκά

μπορείς να γίνεις μαγκάκι που δεν κολάει πουθενά

. . .

γιατί είσαι μια Κοινωνικά Σοφή με Γνώση και Αυτογνωσία"

Της ψιθύρισε :

Δεν ξέρω πόση εμπιστοσύνη έχασες από τους ανθρώπους ή

με πόση απ' αυτή πλήρωσες το "χτίσιμο" αυτού του Εαυτού

πόσο φόρο Πόνου πλήρωσες για να μάθεις και

πόσα ακοίμητα βράδια αναλογιζόσουν τι πήγε στραβά

πόσα ξενύχτια σε κείνο το σκληρό από την

αγανακτισμένη απραξία μαξιλάρι δεν έκλεινε το μάτι

πόσα τριγυρίσματα σε δρόμους άδειους ξόδεψες σε ώρες πρωινές ή

ανάμεσα σε φάτσες άγνωστες και μέρη γνώριμα ντουμανιασμένα από καπνό

με μουσική δυνατή για να ξεχαστείς και να ξεχάσεις αυτά που δεν έκανες

- κι έπρεπε

για να προσπαθήσεις να φανταστείς αν και

πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα

και τέλος, με πόση Αηδία κατέθεσες την απαξίωσή σου

στην Υπέρτατη Ανθρώπινη Σχέση

.... για να ξαναρχίσεις μετά από Καιρό πάλι απ' την αρχή ...

με διαφορετικά λάθη, συνήθειες και θεωρήσεις αυτή τη φορά

- την Κάθε Φορά

κι ας είπες "Δεν θα ξανακάνω ποτέ τα ίδια πια"

Είπε στον εαυτό του :

Μα σ' αυτά τα ίδια καταλήγει η Ανθρώπινη Ύπαρξη -

αλλά από άλλο δρόμο κάθε φορά και με άλλη ...

... Φόρα

αυτή η αέναη επανάληψη γοητεύει το Ανθρώπινο Ον

γι' αυτό και ο Δημιουργός φρόντισε να του την παρέχει σε ...

... Όλα

Η Δημιουργία είναι το πιο ασφαλές εργαστήριο γι' αυτά τα πειράματα

Πολίτης -> Πολιτεία -> Πολιτικός

ή αλλιώςΠώς το πιο ανήθικο επάγγελμα γεννάται μέσα από τα πιο μεγάλα ιδεώδη

Ο φορολογούμενος πολίτης πληρώνει για τον εξοπλισμό των ΜΑΤ και της Αστυνομίας ώστε αυτοί να τον προστατέψουν σε δεδομένη στιγμή (από τι άραγε; από ποιούς; είναι το καίριο ερώτημα). Σ' εκείνη τη δεδομένη στιγμή όμως αυτός ο εξοπλισμός στρέφεται εναντίον αυτού του πολίτη ο οποίος βγαίνει στο δρόμο για να πει ΚΑΙ σ' αυτούς (στα ΜΑΤ και την Αστυνομία δηλαδή) ότι η κατάσταση έχει βρει ΤΟΙΧΟ (αλήθεια, τα ΜΑΤ και η Αστυνομία κινδυνεύουν από απολύσεις; Νοείται περίπτωση να μην κάνουν καλά τη δουλειά τους;). Εξ' αυτών επομένως - εξ ορισμού δηλαδή αφού δεν υπάρχει άλλος κίνδυνος στο εσωτερικό της χώρας παρά μόνο ο ίδιος ο Πολίτης γιατί για τους έξωθεν "κινδύνους" υπάρχει ο στρατός της χώρας - τα ΜΑΤ και η Αστυνομία δεν υπάρχουν για να προστατεύουν αυτόν τον πολίτη που τους εξοπλίζει και συντηρεί με τους φόρους του. Να τον προστατέψουν από τον ίδιο του τον εαυτό ; Λίγο φαύλο κύκλο δεν θυμίζει αυτό ; Με άλλα λόγια ένα σύνολο Πολιτών (που έχει οριστεί ως Πολιτεία) στρέφεται εναντίον του ίδιου του πολίτη. Άρα γιατί να συντηρείται αφού μάλλον δεν έχει επιτελέσει σωστά το έργο της; Κι επιπλέον ποιος έδωσε το δικαίωμα στην Πολιτεία να χρησιμοποιεί μέρος (έστω) των φόρων των πολιτών της για να εξοπλίζεται ώστε σε δεδομένη στιγμή να στρέφεται εναντίον τους - ή όπως λέγεται δημοσιογραφικά, να τους απωθεί σε καταστάσεις διαμαρτυρίας ; Δηλαδή οι πολίτες διαμαρτύρονται εναντίον του εαυτού τους - αφού η Πολιτεία είναι εκλεγμένη από τους ίδιους... Μήπως (μας) τά 'χουμε ('χουν) μπερδέψει λιγάκι; Μήπως είναι ώρα να καταστήσουμε σαφή σ' αυτή την Πολιτεία τον ρόλο της; Μήπως η Πολιτεία έχει ξεχάσει ότι εκλέγεται από τον πολίτη και αυτόν υπηρετεί ; Μήπως να της θυμίσουμε ότι 300 ή 500 ή 600 άτομα που αυτά εν τέλει στις σύγχρονες κοινωνίες λέγονται Πολιτεία (εντάξει στην Ελλάδα είναι ΛΙΓΟ "διογκωμένη" η Πολιτεία) δεν μπορούν να σφετερίζονται τα μέσα που της διαθέτει ο ίδιος ο Πολίτης και να τα στρέφει εναντίον του όταν εκείνος με τον δικό του αγανακτισμένο τρόπο της υποδεικνύει ότι έχει κάνει λάθη ; Γιατί μερικά εκατομμύρια άνθρωποι ΔΕΝ έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πούν σε λίγες εκατοντάδες άτομα (στην Πολιτεία δηλαδή) ότι έχουν σφάλλει σοβαρότατα; Ότι οι ανεύθυνες πράξεις τους έχουν διευρυμένο κακό αντίκτυπο στις ζωές και τύχες αυτών των εκατομμυρίων ανθρώπων. Και είναι εξ' ορισμού ανεύθυνες οι πράξεις τους γιατί η Πολιτεία δεν υποφέρει ποτέ από τα λάθη της, δεν κινδυνεύουν ποτέ και από τίποτε οι ζωές των "ανθρώπων" της Πολιτείας. Αντίθετα, τις περισσότερες φορές ωφελούνται τα μέγιστα κιόλας.... Και οι πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών έχουν δείξει περίτρανα πως τα συμφέροντα των δύο μερών (Πολίτη και Πολιτείας) βρίσκονται και σε σύγκρουση μάλιστα. Ύστερ' απ' όλ' αυτά, δεν μου λέτε, εδώ σ' αυτή τη χώρα γεννήθηκαν οι - κατά γενική ομολογία - τόσο γοητευτικές αρχές της Δημοκρατίας ; Αυτά δίδασκε η Πολιτεία του Πλάτωνα, η ηθική του Σωκράτη κλπ κλπ ;

Μήπως ήρθε πραγματικά η ώρα η Πολιτεία να ξαναγυρίσει λίγο στις "πηγές" - που λένε και οι φιλόλογοι ; Να μελετήσει λίγο τους σοφούς προγόνους και να επαναπροσδιορίσει ξανά τον ρόλο της ; Ο οποίος πρέπει να είναι ρυθμιστικός των σχέσεων των Πολιτών μεταξύ τους, όχι κερδοσκοπικός σε βάρος του Πολίτη και μάλιστα με το αζημίωτο. (;) Έτσι λοιπόν, στη σύγχρονη Ελλάδα, η οποία κατάργησε αυτό που η ίδια γέννησε, την περίφημη "Δημοκρατία", οι άνθρωποι της Πολιτείας βρήκαν ένα τέλειο επάγγελμα : Τον Πολιτικό ! ΔΕΝ έχει ευθύνες απέναντι σ' ένα κοινωνικό σύνολο. ΔΕΝ λογοδοτεί για τα λάθη του τα οποία επηρρεάζουν (πάρα πολλούς) άλλους ενώ ΔΕΝ υπάρχουν κακές επιπτώσεις υπό οποιεσδήποτε συνθήκες προς το άτομό του. Αντίθετα έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ υλικά ωφέλη και ως εκ τούτου μπορεί να παρατήσει την "Πολιτική" οποιαδήποτε στιγμή - με μια απλή παραίτηση ή με μια εκλογική "ήττα".

Ύστερ' απ' όλ' αυτά, κύριοι της Πολιτείας, μήπως θα θέλατε ν' αλλάξουμε ρόλους ; Ν' αλλάξουμε δουλειές ; Να μπούμε εμείς μέσα σ' αυτό το κτίριο που λέγεται Βουλή (των Ελλήνων) και να βγείτε εσείς έξω από αυτό ; Να συντηρείτε μαγαζιά κι επιχειρήσεις. Και αν δεν σας αρέσουν αυτά που θα κάνουμε και θα σας δημιουργήσουμε βέβαια δυσαρέσκεια και θα μαζευτείτε κι εσεις με τη σειρά σας έξω από αυτό το κτίριο (που τώρα είναι ο χώρος εργασίας σας) για να μας εκφράσετε τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή σας, εμείς δεν θα χρειαστούμε ΜΑΤ για να σας "απωθήσουμε". Μην ξεχνάτε, αριθμητικά θα είμαστε πολλοί περισσότεροι και θα σας βάλουμε στη θέση σας "πυξ λαξ", χωρίς ασπίδες, κράνη, κλομπς και δακρυγόνα... Με γυμνά χέρια. Έτσι λύνονται "αντρίκια" οι διαφορές. Με γυμνά χέρια και πρόσωπα. Μην ξεχνάτε - όπως αναφέρθηκε και στην αρχή - ότι ο Πολίτης σας έχει δώσει τα υλικά μέσα να τον χτυπάτε όταν εξεγείρεται ενάντια στα ατοπήματά σας και τα απτά ολέθρια αποτελέσματά τους. Θα δεχόμασταν τη συγγνώμη σας γι' αυτά (γιατί όποιος δουλεύει κάνει και λάθη) αλλά έχουμε βάσιμες υποψίες ότι οι πράξεις σας υποκινούνται από προσωπικό και κυρίως ακόρεστο συμφέρον.

... Άντε μην κατέβω με το κράνος μου και το δερμάτινό μου να γλυτώσω και μερικές αδέσποτες καθώς θα τα σπάω όλα....

Σε Θηλυκό Πρόσωπο Πλοίου

"Προσοχή παρακαλώ! Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο σε λίγο αναχωρεί!"

Τα λόγια αυτά που ακούστηκαν από το μεγάφωνο που βρισκόταν πίσω μου μ' έκαναν να ξυπνήσω από την αφηρημάδα όπου είχα βυθιστεί παρακολουθώντας κάπως αμήχανα τις προετοιμασίες για το σαλπάρισμα του πλοίου. Η προειδοποίηση αυτή δεν είχε βέβαια μόνο αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και να προσέξω στ' αριστερά μου όπως είχα στερεωθεί στα κάγκελα του δεύτερου καταστρώματος του πλοίου στο πίσω του μέρος, μια αδύνατη θηλυκή ύπαρξη. Τραβήχτηκα λίγο πιο πίσω, προσποιούμενος ότι τραμπαλίζομαι πιασμένος από το σιδερένιο κάγκελο, για να την παρατηρήσω κάπως πιο προσεκτικά.
Το πρόσωπό της φανέρωνε το πόσο αδύνατο πρέπει να ήταν το υπόλοιπο σώμα της. Παρ' όλ' αυτά, η μακριά μπλούζα που ήταν κάπως ακατάστατα ριγμένη στους προφανώς λεπτούς ώμους της, την έκανε να φαίνεται κάπως πιο κομψά σωματώδης. Η μπλούζα αυτή ήταν δεμένη στη μέση της με ένα μπλε κορδόνι ενώ από κάτω φορούσε ένα λινό αεράτο παντελόνι με ακαθόριστα σχήματα και χρώματα μπλεγμένα μεταξύ τους.
Ξανατραβήχτηκα μπροστά με τα χέρια μου, περισσότερο για να μην δώσω υποψίες ότι την περιεργαζόμουν και συνέχισα προσποιητά να παρακολουθώ τα φορτηγά που κατάπινε το πλοίο. Βέβαια, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία πετούσα και κάποια γρήγορη ματιά στην συνταξιδιώτισσά μου που βρισκόταν δίπλα μου να κοιτάει μάλλον ανέμελη κι εκείνη το θέαμα που προσφερόταν από κάτω μας.
Εντελώς ξαφνικά άφησε τα κάγκελα και κατευθύνθηκε στα πράγματά της που είχε λίγο πιο πίσω μας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τρία άτομα κατευθύνθηκαν προς το κενό που δημιουργήθηκε ανάμεσα σ' εμένα κι εκείνους που βρίσκονταν δίπλα της. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εντελώς ενστικτωδώς έσπευσα να "γεμίσω" αυτό το κενό, απλώνοντας τα χέρια μου, προσποιούμενος ότι δεν τους είδα να πλησιάζουν για να καταλάβουν κι εκείνοι κάποια θέση στο θεωρείο που είχαμε εκεί πάνω.
Το άτομο που είχε συγκεντρώσει την προσοχή μου από την αρχή που το αντίκρυσα ξαναγύρισε μ' ένα πακέτο τσιγάρα και έναν αναπτήρα στο χέρι. Τα τρία άτομα μας προσπέρασαν αφότου κατάλαβαν πως η θέση που "είχαν βάλει στο μάτι" καταλήφθηκε. Εκείνη άναψε κάπως νευρικά ένα τσιγάρο που έβγαλε από το πακέτο, το οποίο μαζί με τον αναπτήρα χάθηκαν στην άβυσσο μιας εξαιρετικά μεγάλης τσέπης που διέθετε η μπλούζα της κατόχου τους. Συνέχισε να ρεμβάζει κοιτώντας πια τα βουνά που απλώνονταν μπροστά μας και παρατηρώντας τη καλύτερα, διαπίστωσα πως κάποια ανησυχία προσπαθούσε να κρύψει - τελείως αποτυχημένα. Αν ήταν σωστή η υπόθεσή μου, η αιτία παρέμενε άγνωστη.

"Προσοχή παρακαλώ! Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο είναι έτοιμο για αναχώρηση!"

Από την τελευταία αυτή ειδοποίηση κατάλαβα πως το πήγαιν'έλα ανθρώπων και οχημάτων που ξετυλιγόταν μερικά μέτρα πιο κάτω από κει που στεκομασταν, θα είχε σταματήσει. Πραγματικά περνώντας τα μάτια μου πρώτα από κάτω, διαπίστωσα πως η υπόθεσή μου αυτή είχε βγει αληθινή και τα κατεύθυνα προς τα αριστερά μου. Μόλις τότε αντιλήφθηκα κάποια ίχνη δακρύων στα - όπως πρόσεξα - όμορφα καθαρά καφέ μάτια της. Αναρωτήθηκα τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά εκείνη τη στιγμή και, κατά λάθος, το μάτι μου έπεσε στο χέρι της που έτρεμε ελαφρά.
"Α, εδώ έχουμε κάτι σοβαρό", αναλογίστηκα κι ένιωσα κάποια συμπόνοια γι' αυτή την ύπαρξη - ίσως κι ένα θλιμμένο έρωτα. Για να πείσω τον εαυτό μου πως μπορεί να έκανα λάθος - ότι ο απογευματινός ήλιος χτυπούσε πάνω στα μάτια της και τα έκανε να γυαλίζουν - ασχολήθηκα λίγο με τα μαλλιά της. Ήταν πολύ ανοιχτά καστανά με, που και που, βαθυκόκκινες ανταύγειες που σε έκαναν να τα πεις άνετα και σκούρα ξανθά. Αναπόφευκτα όμως το βλέμμα μου ξαναπέρασε από τα μάτια της που αυτή τη φορά είχαν κοκκινήσει και κατάλαβα ότι πραγματικά έκλαιγε.
Κάτω, η προπέλα του πλοίου είχε ήδη αρχίσει ν' ανακατέβει τα νερά ενώ και ο τελευταίος κάβος είχε απελευθερωθεί από τον μώλο. Τα πρώτα χέρια είχαν ήδη αρχίσει να κουνιούνται και ν' αποχαιρετούν γνωστούς ενώ τα δάκρυα της συνταξιδιώτισσάς μου συνέχισαν ν' αναβλύζουν από τα μάτια της, λες και χαιρετούσαν κι αυτά με τον δικό τους τρόπο κάποιο οικείο πρόσωπο που ωστόσο δεν φαινόταν κάτω.
Η δύναμη με την οποία ταράζονταν τα νερά αύξαινε ολοένα όπως επίσης και η ένταση και τα ερωτηματικά μου για την ύπαρξη δίπλα μου. Το πλοίο άρχισε να απομακρύνεται όπως και η κοπέλα από δίπλα, μόνο όμως για να πάρει ένα χαρτομάντηλο και να ξαναγυρίσει στη θέση της. Σκούπισε τη μύτη της κι από κει και ύστερα επακολούθησε το ρυθμικό ρούφηγμά της - όπως όταν κάποιος κλαίει και δεν θέλει να τον καταλάβουν. Μετά τα πρώτα αναφυλλητά που την συγκλόνισαν, ένιωσα την συμπόνοια που ανέφερα προηγουμένως να υπερνικάει την ευγένεια που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η κατάσταση είχε προχωρήσει, όσο και το πλοίο είχε αφήσει πίσω του το λιμάνι που του είχε προσφέρει καταφύγιο για λίγη ώρα. Ξανακοιτώντας την κοπέλα δίπλα μου, που δεν ήξερε πια τι να πρωτοκρύψει - τα μάτια ή τη μύτη της που συνέχισε να "τρέχει" - ένιωσα πάλι πιο έντονη την επιθυμία να της μιλήσω, να τη ρωτήσω αν είχε ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον. Πάλι όμως νίκησαν οι "καλοί τρόποι" που ακούστηκαν στη συνείδησή μου σαν: "και πού ξέρεις ότι ο άλλος θέλει να σου μιλήσει;", "την όρεξή σου έχει;", "άσ' την στην ησυχία της".
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα ακατανίκητο μίσος για τους "καλούς τρόπους", αυτούς που στην ουσία αποξενώνουν τους ανθρώπους όταν έχουν τέτοια "αποστολή". Να μην τολμάς να μιλήσεις σ' αυτόν που βρίσκεται δίπλα σου και που βλέπεις ότι υποφέρει μόνο και μόνο επειδή δεν τον ξέρεις...