Φευγάτες Σκέψεις & Αστικές Αποδράσεις ή και αντίστροφα

Βραδάκι στο "κλεινόν άστυ", που όσο πάει και μας αποξενώνει, η ιδιωτική ζωή γίνεται ολοένα και πιο "ιδιωτική" και δε νοιάζει κανέναν εκτός από τον "ιδιοκτήτη" της, η καθημερινή παρουσία του "διπλανού" γίνεται τόσο μεγάλη συνήθεια που τελικά καταντάει να περνάει τόσο απαρατήρητη ώστε κι όταν λείψει να μη γίνεται αντιληπτή - όπως το ρυθμικό χτύπημα ενός ρολογιού τοίχου που ενώ στην αρχή δίνεις σημασία αναπόφευκτα στα καθοριστικά έως ενοχλητικά του "σημαδέματα" του χρόνου, μετά δεν το ακους καν, το αγνοείς γιατί ξέρεις ότι υπάρχει, ότι το αναμενόμενο χτύπημα θα ηχήσει όπως και το προηγούμενο, όπως και το επόμενο, όπως και αυτό.
Ξαφνικά η ανάγκη του ανθρώπου να "μετράει" τα πάντα γύρω του - αποστάσεις, χρόνους, ταχύτητες, αντικείμενα, ανθρώπους, θύματα, χρήματα, βάρη - καθίσταται περιττή γιατί απλά μπορεί να επιτευχθεί. Μόνο το άγνωστο αποτελεί πρόκληση και όταν η "κατάκτησή" του, η εξερεύνηση και αποτίμησή του το καταστήσουν "σαφές", παύει το ενδιαφέρον γι' αυτό, μπαίνει κι αυτό στην άκρη σαν μια ακόμη "εφεύρεση", "ανακάλυψη", "μέτρηση".
Τα πρακτικά και "αξιοποιήσιμα" αποτελέσματα αυτών θα έχουν σημασία για το αχόρταγο Ανθρώπινο Είδος που θέλει να βάζει τα πάντα να δουλεύουν αδιάκοπα γι' Αυτό και την "ευημερία" Του - τη δήθεν πρόοδό Του. Οι πεπερασμένες αισθήσεις του, που του δημιουργούν την αντίληψη του υλικού κόσμου και που - έμαθαν να - έχουν την ανάγκη του "απτού" για να του δημιουργήσουν το συμπέρασμα, τη μέτρηση, την απόρριψη, τη χρησιμότητα, αποτελούν τη μόνη οδό για τη συρρίκνωση των πέραν του αισθητού ικανοτήτων του.
Όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα και με ακρίβεια για να έχουν αξία - στην πραγματικότητα "υπεραξία" για τη ζωή, η οποία γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φαίνεται κι αυτή να έχει μικρύνει, ενώ όμως χωράει τόσα πολλά.
Το Σύμπαν όμως δεν "εξελίσσεται" προς τέτοιες κατευθύνσεις ούτε με τέτοιες ταχύτητες. Όλα συντελούνται τόσο αργά σ' αυτό που με τόση συνέπεια μας περιβάλλει και τόσο απερίγραπτη ομορφιά μας προσφέρει που γι' αυτό εντυπωσιάζει.
Ένας Μηχανισμός τόσο καλορυθμισμένος και γι' αυτό τόσο επιβλητικός που ξέρει να χαρίζει αλλά και παραδειγματικά - όχι εκδικητικά - να τιμωρεί οτιδήποτε έστω και στο ελάχιστο παρακωλύει την αέναη και γοητευτική λειτουργία του.
Ένας Μηχανισμός τόσο ασύλληπτα τέλειος για το μικρό ανθρώπινο μυαλό αλλά και γι'αυτό τόσο ευαίσθητος σε παρεμβάσεις-παραβάσεις όντων που φαντάζονται ότι θα φτάσουν τον Ήλιο χωρίς να κάψουν τα αδύναμα φτερά τους.
Κάθε βίαιη επιτάχυνση της λειτουργίας του επιφέρει ανωμαλίες που μόνο με πολλαπλάσιας βιαιότητας επαναφορά στα φυσιολογικά εξισορροπείται. Κι αυτό ο μικρότατος άνθρωπος με την απειροελάχιστη ηλικία του, σε σχέση με αυτή της κοιτίδας του, τώρα αρχίζει μόλις να το διακρίνει. Το Ανθρώπινο Είδος δεν είχε καταλάβει ότι η Υπομονή, η Αναμμονή και η Εγκράτεια αμείβονται. Κι αυτό ο Ταξιδιώτης του Χώρου και του Χρόνου το γνωρίζει και δεν το παραβιάζει, το τηρεί και γι' αυτό έχει συμμάχους τις Διαστάσεις του. Βρίσκει ισορροπία στη συνεχή Κίνηση γιατί άλλωστε η Στασιμότητα δεν χαρακτηρίζει το Περιβάλλον του. Η Αργή Κίνηση έχει τη Δύναμη. Ο Ταξιδιώτης ξέρει να περιμένει, να του αποκαλύπτονται, όχι να ανακαλύπτει με την ξιππασιά του - αρκεί να μην στέκεται.
Πρόσωπα, Γεγονότα, Ομορφιά. Και η Ευδαιμονία που του παρέχεται συντηρεί την κίνησή του.
Την πορεία του προς το Υπέρτατο, την Αλήθεια που τον περιμένει, το Τέλος που θα του ανοίξει σαν άλλη Διάσταση την Αρχή του Απείρου όπου εκεί μάλλον η Σκέψη και η Πράξη της αξεχώριστες διαδικασίες είναι...