Μίλησα στην Αύρα σου
Άκουσα τον Απόηχό σου
Περπάτησα με τον Ίσκιο σου
Έμαθα
Να βλέπω μέσα από τον Αέρα
Να μιλάω στον Κανένα
Κι Εσύ εκεί
Να αφουγκράζομαι τη Σιωπή
Να θυμάμαι το Άπιαστο
Το μυαλό να συγκρατεί το Φευγαλέο
Χωρίς Κίνηση
Να αντιλαμβάνομαι το Απέραντο
Να εκφράζω το Υπέρτατο
Σιωπηλά
Να αισθάνομαι το Τίποτα
Να αντέχω το Ανυπέρβλητα
Ωραίο
Κι έτσι διαπίστωσα
Τη Μικρότητα
Μέσα στο Άπειρο
Που χωράει το Άπειρο
Σαν Μνήμη
Μέσα στο Τώρα
Που χωράει το Πριν
Ολόκληρο
Κι έτσι
Χάρηκα με την Ανάμνησή σου
Χάρηκα που μπόρεσα
Και κοιμήθηκα με την Ονειρική Μορφή σου
Και έζησα με το Όραμά σου
Χωρίς Εσένα...
(Μ. Παρασκευή, 13.04.01)
1 comment:
και γιατί είπαμε δεν γράφεις ένα βιβλίο? εσύ που μπορείς τόσο καλά να ακουμπήσεις σε μια σκηνή σε ένα χαμόγελο σε ένα δάκρυ και να το κάνεις δικό σου βίωμα, να δημιουργήσεις εικόνες πίσω από αισθήματα που δεν ξερεις πως φτιάχτηκαν... που δεν είσαι υπεύθυνος αλλά το κάνεις μέρος της ζωής σου και το αναλύεις συμπληρώνοντας τα κενά βουτώντας σε υγρά...ρευστά που τα αφήνεις να σε παρασύρουν, γίνεσαι μέρος του προβλήματος γιατί δεν θέλεις να δώσεις την λύση. ζεις με την φαντασία σου τις στιγμές όπως σου δίνονται. θα μπορούσα να σου κάνω μια ψυχανάλυση, αλλά δεν την χρειάζεσαι. μείνε όπως είσαι. είναι μόναδικός!
Post a Comment