Σε Θηλυκό Πρόσωπο Πλοίου


"Προσοχή παρακαλώ! Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο σε λίγο αναχωρεί!"

Τα λόγια αυτά που ακούστηκαν από το μεγάφωνο που βρισκόταν πίσω μου μ' έκαναν να ξυπνήσω από την αφηρημάδα όπου είχα βυθιστεί παρακολουθώντας κάπως αμήχανα τις προετοιμασίες για το σαλπάρισμα του πλοίου. Η προειδοποίηση αυτή δεν είχε βέβαια μόνο αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και να προσέξω στ' αριστερά μου όπως είχα στερεωθεί στα κάγκελα του δεύτερου καταστρώματος του πλοίου στο πίσω του μέρος, μια αδύνατη θηλυκή ύπαρξη. Τραβήχτηκα λίγο πιο πίσω, προσποιούμενος ότι τραμπαλίζομαι πιασμένος από το σιδερένιο κάγκελο, για να την παρατηρήσω κάπως πιο προσεκτικά.
Το πρόσωπό της φανέρωνε το πόσο αδύνατο πρέπει να ήταν το υπόλοιπο σώμα της. Παρ' όλ' αυτά, η μακριά μπλούζα που ήταν κάπως ακατάστατα ριγμένη στους προφανώς λεπτούς ώμους της, την έκανε να φαίνεται κάπως πιο κομψά σωματώδης. Η μπλούζα αυτή ήταν δεμένη στη μέση της με ένα μπλε κορδόνι ενώ από κάτω φορούσε ένα λινό αεράτο παντελόνι με ακαθόριστα σχήματα και χρώματα μπλεγμένα μεταξύ τους.
Ξανατραβήχτηκα μπροστά με τα χέρια μου, περισσότερο για να μην δώσω υποψίες ότι την περιεργαζόμουν και συνέχισα προσποιητά να παρακολουθώ τα φορτηγά που κατάπινε το πλοίο. Βέβαια, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία πετούσα και κάποια γρήγορη ματιά στην συνταξιδιώτισσά μου που βρισκόταν δίπλα μου να κοιτάει μάλλον ανέμελη κι εκείνη το θέαμα που προσφερόταν από κάτω μας.
Εντελώς ξαφνικά άφησε τα κάγκελα και κατευθύνθηκε στα πράγματά της που είχε λίγο πιο πίσω μας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τρία άτομα κατευθύνθηκαν προς το κενό που δημιουργήθηκε ανάμεσα σ' εμένα κι εκείνους που βρίσκονταν δίπλα της. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εντελώς ενστικτωδώς έσπευσα να "γεμίσω" αυτό το κενό, απλώνοντας τα χέρια μου, προσποιούμενος ότι δεν τους είδα να πλησιάζουν για να καταλάβουν κι εκείνοι κάποια θέση στο θεωρείο που είχαμε εκεί πάνω.
Το άτομο που είχε συγκεντρώσει την προσοχή μου από την αρχή που το αντίκρυσα ξαναγύρισε μ' ένα πακέτο τσιγάρα και έναν αναπτήρα στο χέρι. Τα τρία άτομα μας προσπέρασαν αφότου κατάλαβαν πως η θέση που "είχαν βάλει στο μάτι" καταλήφθηκε. Εκείνη άναψε κάπως νευρικά ένα τσιγάρο που έβγαλε από το πακέτο, το οποίο μαζί με τον αναπτήρα χάθηκαν στην άβυσσο μιας εξαιρετικά μεγάλης τσέπης που διέθετε η μπλούζα της κατόχου τους. Συνέχισε να ρεμβάζει κοιτώντας πια τα βουνά που απλώνονταν μπροστά μας και παρατηρώντας τη καλύτερα, διαπίστωσα πως κάποια ανησυχία προσπαθούσε να κρύψει - τελείως αποτυχημένα. Αν ήταν σωστή η υπόθεσή μου, η αιτία παρέμενε άγνωστη.

"Προσοχή παρακαλώ! Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο είναι έτοιμο για αναχώρηση!"

Από την τελευταία αυτή ειδοποίηση κατάλαβα πως το πήγαιν'έλα ανθρώπων και οχημάτων που ξετυλιγόταν μερικά μέτρα πιο κάτω από κει που στεκομασταν, θα είχε σταματήσει. Πραγματικά περνώντας τα μάτια μου πρώτα από κάτω, διαπίστωσα πως η υπόθεσή μου αυτή είχε βγει αληθινή και τα κατεύθυνα προς τα αριστερά μου. Μόλις τότε αντιλήφθηκα κάποια ίχνη δακρύων στα - όπως πρόσεξα - όμορφα καθαρά καφέ μάτια της. Αναρωτήθηκα τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά εκείνη τη στιγμή και, κατά λάθος, το μάτι μου έπεσε στο χέρι της που έτρεμε ελαφρά.
"Α, εδώ έχουμε κάτι σοβαρό", αναλογίστηκα κι ένιωσα κάποια συμπόνοια γι' αυτή την ύπαρξη - ίσως κι ένα θλιμμένο έρωτα. Για να πείσω τον εαυτό μου πως μπορεί να έκανα λάθος - ότι ο απογευματινός ήλιος χτυπούσε πάνω στα μάτια της και τα έκανε να γυαλίζουν - ασχολήθηκα λίγο με τα μαλλιά της. Ήταν πολύ ανοιχτά καστανά με, που και που, βαθυκόκκινες ανταύγειες που σε έκαναν να τα πεις άνετα και σκούρα ξανθά. Αναπόφευκτα όμως το βλέμμα μου ξαναπέρασε από τα μάτια της που αυτή τη φορά είχαν κοκκινήσει και κατάλαβα ότι πραγματικά έκλαιγε.
Κάτω, η προπέλα του πλοίου είχε ήδη αρχίσει ν' ανακατέβει τα νερά ενώ και ο τελευταίος κάβος είχε απελευθερωθεί από τον μώλο. Τα πρώτα χέρια είχαν ήδη αρχίσει να κουνιούνται και ν' αποχαιρετούν γνωστούς ενώ τα δάκρυα της συνταξιδιώτισσάς μου συνέχισαν ν' αναβλύζουν από τα μάτια της, λες και χαιρετούσαν κι αυτά με τον δικό τους τρόπο κάποιο οικείο πρόσωπο που ωστόσο δεν φαινόταν κάτω.
Η δύναμη με την οποία ταράζονταν τα νερά αύξαινε ολοένα όπως επίσης και η ένταση και τα ερωτηματικά μου για την ύπαρξη δίπλα μου. Το πλοίο άρχισε να απομακρύνεται όπως και η κοπέλα από δίπλα, μόνο όμως για να πάρει ένα χαρτομάντηλο και να ξαναγυρίσει στη θέση της. Σκούπισε τη μύτη της κι από κει και ύστερα επακολούθησε το ρυθμικό ρούφηγμά της - όπως όταν κάποιος κλαίει και δεν θέλει να τον καταλάβουν. Μετά τα πρώτα αναφυλλητά που την συγκλόνισαν, ένιωσα την συμπόνοια που ανέφερα προηγουμένως να υπερνικάει την ευγένεια που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η κατάσταση είχε προχωρήσει, όσο και το πλοίο είχε αφήσει πίσω του το λιμάνι που του είχε προσφέρει καταφύγιο για λίγη ώρα. Ξανακοιτώντας την κοπέλα δίπλα μου, που δεν ήξερε πια τι να πρωτοκρύψει - τα μάτια ή τη μύτη της που συνέχισε να "τρέχει" - ένιωσα πάλι πιο έντονη την επιθυμία να της μιλήσω, να τη ρωτήσω αν είχε ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον. Πάλι όμως νίκησαν οι "καλοί τρόποι" που ακούστηκαν στη συνείδησή μου σαν: "και πού ξέρεις ότι ο άλλος θέλει να σου μιλήσει;", "την όρεξή σου έχει;", "άσ' την στην ησυχία της".
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα ακατανίκητο μίσος για τους "καλούς τρόπους", αυτούς που στην ουσία αποξενώνουν τους ανθρώπους όταν έχουν τέτοια "αποστολή". Να μην τολμάς να μιλήσεις σ' αυτόν που βρίσκεται δίπλα σου και που βλέπεις ότι υποφέρει μόνο και μόνο επειδή δεν τον ξέρεις...

5 comments:

Anonymous said...

Τόσο λοιπόν κράτησε η ευτυχής γνωριμία; Άδοξα ξεκίνησε, άδοξα κατέληξε. Εν ονόματι της "δεύτερης σκέψης". Κρίμα δεν είναι;

candyblue said...

Γιατί αλήθεια κοκκινίζουν τα ματιά όταν κλαίμε, ενώ καμιά δύση δεν συμπεριλαμβάνεται μέσα τους;

....θα τη ρώταγα

markos-the-gnostic said...

πράγματι μια πολύ καλή ερώτηση σε μια καίρια στιγμή...

ioanna-erietta said...

Οι καλοί τρόποι προστατεύουν καμιά φορά. Δε σε αφήνουν να γευτείς την εντελώς πεζή εξήγηση του γιατί έκλαιγε αυτή η κοπέλα αλλά και την απογοήτευση που νιώθει κανείς όταν διαπιστώνει πως η ζωή μοιάζει κάπως με ταινία αλλά δεν είναι..Μια γυναίκα που κλαίει για κάτι δικό της δεν μπορεί να δώσει τίποτα από τον εαυτό της σε εσένα,που εκείνη την ώρα που ζεις την πλαστή σου μαγεία,στιγμιαία, νιώθεις πως θα μπορούσες ακόμα και να πεθάνεις για αυτή.Και ο αλτρουϊσμός δεν προστάτευσε ποτέ από τα βέλη...

markos-the-gnostic said...

αγαπητή ιωάννα-εριέττα νιμίζω ότι η μαγεία δεν είναι πλαστή κι ότι η φαντασία είναι πιο πραγματική απ την πραγματικότητα...